Δήμος Μαλεβιζίου

Η ιστορία
Και τι κάνει αυτός μαζί μας, ούτε τη μπάλα δεν μπορεί να πιάσει, δεν θέλουμε παρέες με σκουλήκια, να γυρίσει εκεί που ανήκει και άλλα παρόμοια. Εγώ να ξέρετε δεν το θεωρούσα σωστό αυτό, τι να έκανα όμως; Το πολύ πολύ να έβρισκα και γω τον μπελά μου. "Πάντα οι πρώτες μέρες είναι ζόρικες, μετά θα τον συνηθίσουν" σκέφτηκα. Οι πρώτες μέρες ήταν όντως δύσκολες, το μικρό μας σκουλήκι είχε αρκετή υπομονή και όρεξη για μάθημα. Του φαίνονταν όμως όλα τόσο δύσκολα και τα παιδιά καθόλου δεν βοηθούσαν. Δύσκολα τα μαθήματα, δύσκολα και τα διαλείμματα, πόσο να αντέξει! Διπλός μπελάς στο μικρό του κεφαλάκι!
«Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; ΣκωληκοειδΥτης;» του φώναζαν και γελούσαν.
Είχε γίνει από ροζ κατακόκκινος ο καημένος! "Σταματήστε αμέσως!" δεν άντεξα άλλο και έβαλα τις φωνές! "Το σκουλήκι είναι συμμαθητής μας και πρέπει να τον σέβεστε και να τον αγαπάτε!" "Γιατί; Τι θα μας κάνει; Θα μας ρίξει σε καμιά από τις σκουληκότρυπές του;" απάντησε ο γνωστός για τις αταξίες του συμμαθητής μου και τα γέλια ακούστηκαν σε όλους τους διαδρόμους του σχολείου.
Αυτό το κακό συνεχίστηκε για καιρό, μέχρι που μια μέρα η δασκάλα μας με ύφος σοβαρό μας έφερε τα νέα. "Θα κάνουμε διαγωνισμό για τον καλύτερο μαθητή. Για να δούμε ποιος θα περάσει πρώτος όλα τα μαθήματα - δοκιμασίες!" Στην τάξη επικράτησε ησυχία μέχρι που ο γνωστός εξυπνάκιας πετάχτηκε: "Δεν ξέρω ποιος θα είναι πρώτος, ξέρω σίγουρα ποιος θα είναι τελευταίος!" είπε και πέταξε μια σαΐτα με δύναμη προς το τελευταίο θρανίο. Τα χαχανητά ακούστηκαν μέχρι το κυλικείο! Ο καημένος ο φίλος μας δεν άντεξε άλλο, πήρε τη τσάντα του και έφυγε οσο πιο γρήγορα μπορούσε με σκυμμένο το κεφάλι από την αίθουσα. "Θα σας δείξω εγώ!" μονολογούσε... "Δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας!"
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ: http://schoolikia.com/